Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Πιστεύω σε εσένα


Πάντα αγαπούσα να μαθαίνω τα success story των πετυχημένων ανθρώπων. Πώς από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει το όνειρο σου πραγματικότητα ή πως μπορείς να γίνεις επιτυχημένος στο είδος σου. Να εμπνεύσεις, να βοηθήσεις ανθρώπους. Ποιο είναι εκείνο το μυστικό συστατικό που πραγματοποιεί το όνειρο σου και σε κάνει να ξεχωρίζεις.
Υπάρχει μυστικό συστατικό ή απλά κάποιοι γεννιούνται με τη στόφα του νικητή και του πετυχημένου;
Συχνά μου αρέσει να διαβάζω τις βιογραφίες ανθρώπων που θαυμάζω. Διαβάζοντάς τες, προσπαθώ να συγκρίνω, αν υπάρχουν κοινά στοιχεία στην ανατροφή τους, στον τρόπο που μεγάλωσαν, ποιος ο ρόλος της οικογένειας τους στην εξέλιξη τους. Σπανίως συναντώ κοινά βέβαια. Ίσως γιατί καθένας τους είναι μοναδικός. Το σίγουρο όμως είναι ότι δούλεψαν πάρα πολύ σκληρά για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Πίστεψαν οι ίδιοι πρώτα στις δυνάμεις τους και ύστερα ίσως και το άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον. Σε άλλους πάλι, ίσως να μη πίστεψε  κανείς άλλος εκτός από τους ίδιους.


via Pinterest

Τις προάλλες έπεσα σε ένα άρθρο σχετικά με την ιστορία της ζωής του Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό που ξεχώρισα και ήθελα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας, ήταν το πόσο πίστευε η μητέρα του σε εκείνον από τότε που ήταν μικρό παιδί. Μάλιστα υπάρχει και ο "θρύλος" ότι έλεγε συχνά: «Είναι τόσο ιδιοφυής που μπορεί να κάνει τα πάντα στη ζωή του, ακόμη και να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ». Το ίδιο όμως πίστευε και εκείνος, αφού ήδη από οκτώ ετών, έγραφε στις εκθέσεις του ότι θα γίνει πρόεδρος όταν μεγαλώσει! 

Δεν ξέρω ποιος πίστεψε πρώτα σε εκείνον, η μητέρα του ή ο ίδιος πάντως σημασία έχει ότι λίγα χρόνια αργότερα, εκείνο το όνειρό του, έγινε πραγματικότητα. 
Έχω ξαναγράψει σχετικά με τους στόχους και τα όνειρα στο παρελθόν αλλά σήμερα το πιάνω από μια άλλη εκδοχή. Πάω ένα βήμα πριν, πριν αναλάβουμε εμείς τα ινία της ζωής μας. Τότε που χτίζεται η αυτοεκτίμησή και η αυτοπεποίθηση μας. Είναι αλήθεια τόσο σημαντική η συμβολή της οικογένειας; Τότε που κάνοντας τα πρώτα νηπιακά του βήματα εκπαιδεύουμε το παιδί να μη τα παρατήσει. Τότε που το ένα μετά το άλλο κατακτά μικρά και μεγαλύτερα επιτεύγματα για τη ζωή του. 
Διάβασα κάπου ότι οτιδήποτε είμαστε, το χρωστάμε στο DNA μας κατά το ήμισυ και το άλλο μισό στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε. Για το πρώτο μισό δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ωστόσο το περιβάλλον είναι εκείνο που τελικά ίσως καθορίσει το ποιοι είμαστε και ποιοι θα γίνουμε. 

Tην τελευταία μέρα του χειμώνα που μόλις έφυγε πίσω μου γράφω αυτό το κείμενο και σκέφτομαι τα δυο μικρά πλασματάκια που είναι η συνέχειά μου. Για αυτούς τους δυο ανθρώπους που έχω την τιμή να είμαι η μαμά τους. Και ελπίζω να θυμάμαι πάντα ότι είναι ξεχωριστοί άνθρωποι από εμένα και ας ήμασταν κάποτε ένα.

Με την ευχή να φτάσουν όπου επιθυμούν και ακόμα παραπέρα, εκεί που δεν έχουν καν ονειρευτεί!

8 σχόλια:

  1. Αυτό που με πληγώνει είναι οτι έχασα αυτόν που πίστευε σε εμενα και με εμψυχωνε. Μη βάλεις όρια στα παιδιά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι τυχερή γιατί είχες έναν άνθρωπο που πίστεψε τόσο δυνατά σε εσένα. Η ενέργεια αυτή όμως δε χάνεται. Την έχεις μέσα σου και αυτή σου δίνει δύναμη. Όταν κοπάσει η θλίψη, θα δεις ότι το μόνο που θα θες θα είναι να τον επιβεβαιώσεις, ότι δίκαια πίστευε τόσο πολύ σε εσένα.

      Διαγραφή
  2. Ειρήνη μου όλοι πιστεύουν σε σένα και το ξέρεις...Νουλα μου υπέροχο άρθρο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πολύ τρυφερό το μήνυμά σου Νικόλα. Σε ευχαριστούμε και εγώ και Ειρήνη. Να είστε καλά και οι δύο.

      Διαγραφή
    2. Nα είστε καλά! Σας αγαπω πολύ!

      Διαγραφή
  3. Και με πετυχαίνεις σε μία περίοδο της ζωής μου που το χρειάζομαι πολύ όλο αυτό! Ότι πρέπει το άρθρο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου χαίρομαι που σου φάνηκε χρήσιμο το άρθρο μου! Ελπιζω να είναι όλα καλά! Σε φιλώ

      Διαγραφή

Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε; Αφήστε στο μπλοκ ένα σχόλιο!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...